Nu Eline en mezelf andere wegen zijn opgegaan, ben ik gebleven op mijn vertrouwde stageplek in het St. Francis Hospital Nkokojeru. Het was een vrij kalme week met enkele incidenten hoewel er een paar zaken zijn die ik toch zou willen bespreken.
Namelijk de eerste dag van de week deed ik een avondshift en sprong ik in waar nodig. Ik deed enkele bloedafnames in het lab, hielp met medicatie toedienen in het OPD en was later die avond aanwezig op een teamvergadering. Het onderwerp van de vergadering ging rond het werk in het OPD (out patiënt departement). Op een gegeven moment vroeg de gespreksleider zuster Harriet mijn mening en feedback over de gang van zaken in het OPD. Hierop antwoordde ik als volgt dat de aanpak van acute situaties soms iets concreter en minder chaotisch mocht gebeuren en dar er niet echt een duidelijk plan van aanpak aanwezig was. De reactie van het team daarop was grappig, want ik kreeg een applaus voor mijn inbreng bij de vergadering. Vervolgens zei zuster Harriet dat ze me huiswerk ging geven en of ik kon zoeken naar een soort stappenplan bij acute situaties. Vervolgens ging de verandering verder over een conflict tussen twee verpleegkundigen waarbij iedereen ook zijn mening gaf. Ik hield me hier van tussen omdat ik geen weet had van het conflict en onpartijdig ben in degelijke situaties.
De twee daarop volgende dagen ben ik thuis gebleven om wat te werken voor school. De bachelorproef loert om de hoek en er was nog een hoop werk te verrichten.
Donderdag deed ik een ochtendshift. Die dag assisteerde ik in het labo met Joseph de laborant en kon ik weer goed oefenen op het nemen van bloedafnames. Verder assisteerde ik in het OPD met medicatie toedienen en sprong ik in waar nodig.
Vrijdag had ik een avondshift. Ik kwam aan in het hospitaal en zag meteen dat er een vorm van chaos aan de gang was. Er waren tal van patiënten aan het wachten op een consultatie maar de zorgverleners waren druk bezig met opnieuw een maagspoeling uit te voeren bij een peuter die een giftige stof tot zich had genomen. Ik sprong meteen in bij het assisteren van de maagspoeling bij de peuter. Na de maagspoeling dienden we atropine toe en actieve kool. Twee stoffen die de vergiftiging tegengaan. De peuter werd vervolgens opgenomen op de dienst voor verdere observatie.
Die zaterdag ging ik ook werken aangezien ik eerder in de week twee dagen vrijaf had genomen voor schoolwerk. Er zat een dozijn aan jonge knapen in de wachtzaal. In Uganda wordt de besnijdenis van jonge kerels enorm gepromoot omdat dit de overdracht van SOA’s zou verminderen. Bij deze heb ik de hele dag geassisteerd bij het besnijden van jonge kerels. Zeer interessant eigenlijk. Allereerst worden ze plaatselijk verdoofd wat het pijnlijkst lijkt te zijn. Men spuit dan lidocaïne (een stof voor plaatselijke verdoving) met een spuit en naald rechtstreeks in de penis van de jongens. Vervolgens klemt men de voorhuid vast met twee kochers en snijdt men de voorhuid weg. Wat me opviel was dat het echt een grote hoeveelheid huid is dat wordt weggesneden. Na het weghalen van de voorhuid wordt het geheel gehecht met naald en draad en vervolgens afgedekt met een verband. Verder wil ik dit blogbericht nog afsluiten met het feit dat ik nu helemaal alleen als Belg werk in het ziekenhuis zonder mijn vertrouwde kompaan Eline. Dit is echter iets harder wennen dan ik dacht. Ik heb een heel goede relatie met het ziekenhuispersoneel maar soms eens in het Nederlands onderling communiceren met Eline is een groter gemis dan ik had verwacht. Het is een uitdaging voor deze verdere laatste weken in Uganda maar ik ga deze volledig aan. Groeten vanuit Nkokonjeru!
Eline en Lorenz, van België naar Uganda 