De tijd vliegt hier in Kampala! Ik zit nu al twee weken in Kampala, maar ik heb het gevoel dat ik nog maar net ben aangekomen. Vorig weekend heb ik heel het weekend aan mijn bachelorproef gewerkt gezien er deze week een belangrijke deadline was. Ik heb toch een beetje van mijn weekend genoten door eens naar Owino market te gaan, de grootste markt van Kampala, en zondag ging ik naar een frisbee wedstrijd om een vriend te supporteren.
Maandag begon ik zoals elke dag in het HAU om 8 uur. De week begon behoorlijk rustig waarbij ik op maandag vooral consultaties bijwoonde. Gezien de meeste gesprekken in Luganda verlopen is het soms wat lastig om te volgen, maar gelukkig nemen ze steeds de moeite om de gesprekken te vertalen. Ook dinsdag was een rustig dag waarbij ik mijn tijd grotendeels investeerde in werk voor school. S ’avonds ging ik naar een bar met enkele vrienden om deel te nemen aan de quiz die georganiseerd werd. Spijtig genoeg kwamen met Afrikaanse vertraging aan waardoor we de quiz misten. Hoewel we de quiz miste, was de intellectuele avond nog niet voorbij. Na de quiz waren er namelijk enkele informatieve presentaties waarbij ze onder andere uitleg gaven over vaccinaties. Een goede opfrisser voor de theorie die ik toepaste op mijn stage in Nkokonnjeru.
Woensdag vertrok ik met een team verpleegkundige op outreach naar Mukono. Het doel van deze outreach is een groter publiek te bereiken en ook patiënten die niet naar Kampala kunnen komen de kans te geven palliatieve zorgen te ontvangen. Heel de ochtend was het behoorlijk slecht weer waardoor slechts een beperkt aantal patiënten kwam opdagen. Het voordeel hiervan was dat we ook de kans hadden huisbezoekingen te doen in Mukono. Zo gingen we eerst langs bij een man met prostaatkanker, maar toen we aanbelden lieten de buren ons weten dat hij de dag voordien was opgenomen in het ziekenhuis. De twee volgende patiënten die we bezochten waren gelukkig wel aanwezig en voorbereid op onze aankomst. Na een lange dag en behoorlijk wat tijd te hebben verloren in de filles van Kampala kwam ik eindelijk terug aan rond 18 uur. Op zich geen probleem dat ik zo laat eindigde, maar die dag was ik uitgenodigd voor een diner bij Dr. Anne Merriman. Zij is de grondlegger van HAU en ook de palliatieve zorgen in Uganda en verschillende andere landen. Een bewonderenswaardige vrouw die zoveel heeft bereikt en hiervoor beloond werd met de verschillende awards. Ik werd bij haar verwacht om 18u30, maar het traject naar daar duurde op zijn minst al een 40-tal minuten. Gelukkig kon ik nog net op tijd mee in de Uber van de dokter uit de UK die ook uitgenodigd was voor het diner. Samen kwamen we veel te laat aan, maar dat bleek haar niet te storen. Dokter Anne zie zelfs dat we net op tijd waren om de zonsondergang te bewonderen vanaf haar balkon. Nadien aten we een heerlijk westers gerecht en spraken we over van alles en nog wat. Bij afscheid gaf Dr. Anne mij ook een boek dat ze zelf geschreven had over de palliatieve zorgen in Uganda. Zodra ik tijd heb ga ik mij hier zeker in verdiepen.
Donderdag bleef ik weer in de kliniek en leerden ik 3 patiënten beter kennen. Elk vertelde ze hun verhaal, de één al hopelozer dan de andere. Zo was er een vrouw die vertelde dat ze 3 jaar terug merkte dat er een gezwel groeide in haar borst. Zoals meerdere patiënten hier in Uganda probeerde ze dit eerst te behandelen met behulp van plantaardige medicijnen. Na dit een jaar vol te hebben gehouden, besefte ze dat dit niet hielp en dat het gezwel bleef groeien. Hierna besloot ze naar het ziekenhuis te gaan, waar ze werd gediagnostiseerd met borstkanker in stage 2. Ze is dan meteen begonnen met chemo. Na een bepaalde tijd kon de vrouw zich de chemo niet meer veroorloven, waardoor ze stopte met de chemo. Nu, 1 jaar later, kwam ze naar HAU in de hoop dat we haar konden helpen. Het gezwel was namelijk terug beginnen groeien en zelf had ze de middelen niet om de chemo te betalen. Spijtig genoeg konden ze haar bij HAU niet helpen met die vraag en moesten we haar bovendien uitleggen dat ze waarschijnlijk was gevorderd naar stage 3. Het was een moeilijk gesprek, waarbij de dokter ook moeite had met haar uit te leggen dat ze de palliatieve zorgen moest accepteren en dat HAU haar chemo niet kon betalen. Zo zijn er nog verschillende situaties geweest deze week. HAU probeert de patiënten zoveel mogelijk te helpen, maar zelf hebben ze niet het vermogen om ook behandelingen te financieren. De vrouw vertrok dan met dit slechte nieuws en hoewel HAU haar niet kan helpen zoals zij had gehoopt, hopen we haar toch terug te zien om haar te steunen.
Vrijdag begon zoals iedere vrijdag met een sessie van de Journal club. Hierbij presenteert er iemand een artikel/onderzoek en geeft hierbij extra informatie. Deze keer was het de dokter uit de UK die een presentatie gaf over “end of life care”. Ik heb hier zeer veel uit bijgeleerd, ook het personeel was zeer enthousiast over de presentatie. Na de presentatie vertrok ik dan op huisbezoeking met één van de verpleegkundige. We bezochten in het totaal 3 terminale patiënten. Het is bewonderingswaardig hoe hun geloof de patiënten staande houdt. Hoewel ze aan hun bed gekluisterd zijn met long-, bot- en hersenkanker, blijven ze in God geloven en geloven ze op een dag terug te genezen.
Met al deze positieve en negatieve ervaringen ging ik het weekend tegemoet en keek ik uit naar het bezoek van Lorenz. Hij kwam vrijdag namelijk naar Kampala om hier het weekend door te brengen.
Eline en Lorenz, van België naar Uganda 