Mijn eerste week in Kampala zit er nu al op. Ik ben zaterdag avond met moeite aangekomen in mijn nieuwe verblijfplaats. Hier in Kampala hebben ze namelijk niet zo’n duidelijke adressen als wij gewend zijn. Ik wist dat ik in Ntinda moest zijn, maar waar precies wist ik niet. Kampala bestaat namelijk uit verschillende geasfalteerde wegen die wel straatnamen hebben, maar al de zandwegen hebben geen straatnaam. Ik moest natuurlijk in een van de vele zandwegen zijn, maar wist niet de welke. Daarbovenop was mijn GSM plat, waardoor ik mijn gastheer niet eens kon bereiken voor verdere instructies. Gelukkig zijn de mensen hier zeer behulpzaam en mocht ik mijn GSM opladen in één van de shops, waarna ik mijn gastheer heb kunnen bereiken. Ik verblijf in een huis met verschillende Ugandezen en tot voor kort ook een Duitse, maar zij moest spijtig genoeg al na enkele dagen terug naar Duitsland. Hoe dan ook zijn de andere bewoners zeer vriendelijk en voel ik me nu al bijna thuis.
Deze week kwam ik niet enkel in een nieuw huis terecht, maar startte ik ook op mijn nieuwe stageplaats in het HAU (Hospice Africa Uganda). HAU is een stichting die palliatieve zorgen verleend over heel Kampala met als doel chronische pijn te behandelen en psychosociale steun te bieden. Om zo veel mogelijk patiënten te kunnen helpen, trachten ze patiënten op verschillende wijzen te bereiken. Patiënten die daartoe in staat zijn kunnen naar de kliniek zelf komen voor hulp, daarnaast gaat een team ook meermaals per week patiënten thuis of in ziekenhuizen opzoeken om ook zwakkere patiënten te ondersteunen. Tot slot zijn de medewerkers van HAU ook steeds telefonisch bereikbaar moesten patiënten iets nodig hebben of voor noodgevallen. Buiten palliatieve patiënten ondersteunen, houden zij zich ook bezig met het organiseren van opleidingen omtrent palliatieve zorgen en zijn ze verantwoordelijk voor een heel aantal lopende projecten.
Maandag was mijn eerste dag bij HAU. De hoofdverpleegkundige had mij via whatsapp laten weten dat ik bij aankomst meteen naar de kapel kon komen. Hier in HAU starten ze de dag namelijk steeds met een korte misviering waarbij gezongen wordt en gebeden. Na deze viering maakte ik kennis met enkele leden van het team en ontmoete ik Roselight, de hoofdverpleegkundige. Hoewel ze mij enkele weken voordien hadden bevestigd dat ik stage mocht lopen in het HAU, leken ze niet allemaal op de hoogte van mij aanwezigheid. Hierdoor was het ontvangst nogal wat chaotisch en kreeg ik pas de tweede dag een uitgebreide introductie. Ondanks deze lichte wending van gebeurtenissen, vertrok ik die dag al mee op huisbezoeking. In totaal bezochten we 3 patiënten. Dit klinkt weinig, maar het verkeer in Kampala is hierbij de boosdoener. Om iedere patiënt te bereiken hadden we steeds enorm veel tijd nodig en het feit dat niet al de straten een straatnaam hebben, helpt ook niet meteen. Ondanks deze tegenvallers, zijn de huisbezoekingen werkelijk de moeite waard. De verpleegkundige nemen ruim de tijd om al wat nodig is te bespreken met de patiënten. Nadien geven de patiënten ook steeds aan hoe blij ze zijn met het bezoek en de hulp die ze krijgen. Sommige patiënten leven namelijk in barre omstandigheden, het feit dat ze dan gratis verzorging krijgen stellen ze erg op prijs. Die avond ben ik naar huis gegaan met een eerste beeld van HAU en al wat stof om over na te denken. Met deze stage zal ik de barre omstandigheden van Kampala leren kennen en inzien dat niet alles rozengeur en maneschijn is. Ik bewonder dan ook enorm het werk dat HAU levert en hoe behulpzaam ze zijn voor de mensen.
De tweede dag was emotioneel veel minder zwaar, ik heb namelijk geholpen met het produceren van orale morfine. HAU is namelijk de belangrijkste producent van orale morfine in Kampala. Om 10 uur stond ik klaar met labovest, handschoenen, haarkapje en mondmasker om de nodige poeders te mengen. Heel het proces zien en hierbij helpen was zeer interessant. Gezien de morfine onder vloeibare vorm wordt gemaakt, moesten we nadien de groene vloeistof (morfine) in flessen gieten, de flessen sluiten en vervolgens labelen. Aan het einde van de dag hadden ze maar liefst 1000 liter morfine geproduceerd en stonden er 3800 flessen gereed voor transport.
Woensdag 1 mei is ook hier een nationale feestdag waardoor HAU enkel open was voor noodgevallen en ik dus niet moest gaan werken. In plaats daarvan ontdekte ik de buurt waar ik verblijf, kookte ik samen met de anderen het avondmaal en leerde de andere bewoners wat beter kennen. Een rustig dagje deed wel deugd om te wennen aan Kampala en mijn nieuwe omgeving. Ook donderdag was een behoorlijk rustige dag. Ik vertrok die ochtend terug naar HAU op de BodaBoda door de drukte van Kampala. Het team blijft donderdag steeds in de kliniek en houdt enkel consultaties met de patiënten die zich kunnen verplaatsen. Ik sloot die dag af met wat muziek van een lokale band in een gezellige bar.
Vrijdag was daarentegen een iets hectischere dag. De ochtend vertrok ik op de BodaBoda en gaf ik aan waar ik moest zijn. Maar de bodaguy wist zo te zien toch niet waar ik moest zijn, waardoor ik in het midden van de stad belandde, ver van waar ik hoorde te zijn. Ik bereikte HAU uiteindelijk veilig en wel, hoewel ik een uur later aankwam dan voorzien. Gelukkig was ik net op tijd voor de les omtrent alternatieve pijnbehandeling. Elke vrijdag geeft één van de leden namelijk les over een bepaald onderwerp. Hiermee trachten de leden van het team up-to-date te blijven en hun kennis te verruimen. Nadien vertrok ik samen met een verpleegkundige en twee andere Ugandese studenten naar het Mulago hospital in Kampala. Dit is het nationaal referentie ziekenhuis van Uganda. Daar bezochten we verschillende kinderen die allemaal gediagnosticeerd waren met kanker. Voordat we daar aankwam verwachtte ik een ziekenhuis zoals ik in België gewend ben, maar dat was niet het geval. Ik zag enkel de pediatrische afdeling en daar lagen al de kinderen in 3 verschillende zalen, met in iedere zaal 12 dicht op elkaar geplaatste bedden. Bijna al de bedjes waren bezet en het was er behoorlijk druk door de vele bezoekers en personeel. Ondanks de drukte, trachtten we rustig te spreken met de patiënten en de nodige medicatie en morfine uit te delen. Op basis van de gesprekken, schreef de verpleegkundige de nodige behandeling voor. Hier in Uganda mogen verpleegkundigen namelijk morfine en andere pijn bestrijdende medicatie voorschrijven indien zij een training hebben gevolgd. Na deze drukke namiddag vertrok ik terug naar huis en genoot samen met de anderen van onze movienight.
Kort samengevat heb ik deze week al verschillende keren grote ogen opgezet. Ik ben zeer benieuwd naar wat ik nog allemaal ga zien en leren de volgende weken. h
Eline en Lorenz, van België naar Uganda 