Zo, dit is mijn laatste blogbericht van dit avontuur. Het is wat later online gekomen wegens de drukke regelingen rondom de terugreis naar België.
Aangezien ik al voldoende uren gewerkt had, heb ik deze week niet zo lang meer moeten werken. Ik heb van maandag 27 mei tot donderdag 30 mei gewerkt en die laatste dag was slechts een halve. Het was een vrij korte maar bewogen en interessante laatste week, met een dag die er met kop en schouders boven uitstak. Namelijk woensdag op outreach naar Namukoma, dit was de meest interessante outreach die ik gehad heb in heel mijn stage.
Maandag had ik een ochtendshift. Kort nadat ik aankwam, kwam er een spoedgeval binnen. Een jongeman van een jaar of 14 had een ongeval gehad met een Piki Piki (Luganda voor motorfiets). De jongen had duidelijk zijn been gebroken. Met heel het team en zijn metgezellen legden we hem op de brancard om hem te behandelen. Hij had een kleine wonde, maar de breuk was serieus en duidelijk zichtbaar. De jongeman leed ook veel pijn dus gaf ik hem een intramusculaire inspuiting met Tramadol. Aangezien het röntgentoestel niet functioneerde diende deze jongeman verder behandeld te worden in een ziekenhuis in Lugazi, 20km verderop. We spalkten het been met karton en verband. Uiteindelijk werd hij terug op een Piki Piki met een gebroken been, gespalkt in karton naar Lugazi gevoerd, op hobbelige wegen samen met twee andere mensen op de motor. Dat baarde mij zorgen maar het is nu eenmaal de gang van zaken hier. Verder was het een rustige dag
Dinsdag heb ik gewerkt op het OPD en patiënten helpen behandelen door medicatie toe te dienen en enkele kleine wondzorgen uit te voeren. Na de middag kregen we een spoedgeval over de vloer. Een jong meisje van een jaar of 12 had tijdens het kappen van hout het bovenste stuk van haar duim afgehakt. Ze arriveerde met een bloedende vinger. De familie/naasten hadden het topje van de duim er terug opgezet, in de hoop dat het opnieuw bevestigd zou kunnen worden. Helaas was het topje reeds dood weefsel, waardoor de bovenkant van de duim gehecht en afgedekt diende te worden. Hoewel ik in de loop van mijn stage situaties gezien heb die bloediger en ernstiger waren dan deze, had ik het moeilijk bij het behandelen van de duim. Het was alsof ik de pijn van het meisje kon voelen en had soms echt moeite met te kijken naar hoe het werd behandeld. Na de behandeling kon het meisje terug vertrekken. In de westerse gezondheidszorg had de kans nog bestaan het topje van de duim te recupereren. Helaas was dit hier niet het geval door gebrek aan bepaalde middelen en zal het meisje dus met een stuk van haar duim verder door het leven moeten gaan.
Deze woensdag was een van de meest memorabele dagen uit mijn hele stageperiode. We zijn op outeach geweest naar Namukoma, een nabij gelegen dorp, om er gratis zorgen te verlenen aan de lokale gemeenschap. De outreaches die ik eerder gedaan had, waren enkel voor het toedienen van vaccinaties bij kinderen. Deze keer kwamen er van elke afdeling personeelsleden mee om een soort “pop-up ziekenhuis” op te richten waar meerdere zorgen verleend konden worden. De aanwezigen waren enkele mensen van het OPD, de administratie, het labo, enkele vroedvrouwen, mensen van de apotheek, zuster Harriet, dokter Mpaata en mezelf. We zijn met de ambulance in twee keer gegaan om alles op te kunnen zetten en iedereen met al het materiaal ter plekke te krijgen. Het ziekenhuis was een oude verlaten kerk zonder ramen of deuren. Er werd een consultatieafdeling opgesteld, een labo, een apotheek, een tafel voor de administratie en een onderzoekstafel voor zwangere vrouwen. De meeste zorgen die verleend werden waren HIV- en malariatests en onderzoek van zwangere vrouwen. Ikzelf werd tewerkgesteld in het labo bij Joseph om bloedafnames en vingerprikken uit te voeren voor malaria- en HIV-tests. Er kwamen heel veel mensen over de vloer en het was een heel drukke, maar ontzettend leuke en interessante dag. ’s Avonds kwamen we laat terug in Nkokonjeru.
De dag erop, donderdag, heb ik maar een halve dag gewerkt. Dit was voldoende om aan al mijn werkuren te geraken. Het was een heel erg kalme dag, er kwamen amper patiënten over de vloer. Ik heb gewerkt in het labo bij mijn liefste collega’s zuster Justine en Damalie en hun geholpen met het afnemen van bloed en enkele tests, ook al waren het er heel erg weinig deze dag. Tegen 13u was ik klaar met mijn stage in het St. Francis hospital Nkokonjeru.
Het afscheid van mijn collega’s van de afgelopen 12 weken was om het zacht uit te drukken pijnlijk. Ik heb hier ongelofelijke tijden beleefd. Ik heb er veel bijgeleerd, veel gelachen, me altijd op mijn gemak gevoeld en me vooral deel van het team gevoeld. De collega’s waren ook enorm aangedaan van mijn vertrek. Het was een ervaring die ik nooit zal vergeten. Het was het meest warme, behulpzame en fijne team waar ik ooit mee gewerkt heb. Stuk voor stuk vroegen ze me of ik niet in Uganda wilde blijven. Jammer genoeg moest ik ze allemaal duidelijk maken dat er mij nog werk te wachten stond in België.
Dit was een van de meest geweldige ervaringen in mijn leven tot nu toe. Ik wil iedereen bedanken waarmee ik heb samengewerkt, de hulp van school uit en de lezers van deze blog. Het was een waar genoegen dit te kunnen meemaken.
Bye bye Uganda. Lorenz
Eline en Lorenz, van België naar Uganda 