Het was een kalme week, in tegenstelling tot de vorige. Ik heb gewerkt van dinsdag tot vrijdag en enkel avondshifts. Het heeft de hele week stevig geregend waardoor er automatisch minder patiënten over de voer komen in het ziekenhuis. Verplaatsen is namelijk extra moeilijk als het geregend heeft met de onverharde wegen en de manier van transport in Oeganda.
Mijn eerste avondshift op dinsdag verliep vrij rustig. Het had hevig geregend in ochtend. Er zijn geen ingrijpende gebeurtenissen gebeurd. Ik heb afgewisseld van labo naar OPD en een beetje gezocht waar het werk zich bevond. Verder is er niet echt iets opmerkelijk gebeurd vandaag. Hoewel, Dr. Chris een van de onderzoekers van het yellow fever project kam naar mij toe en vroeg me of ik morgenavond vrij was. Ik antwoordde ja, normaal heb ik niets gepland. Ok zei hij, bel me om 18 u dan vertel ik je meer. Ik vond het een beetje mysterieus maar ja, hier in Oeganda draait alles uiteindelijk uit tot iets leuk of grappig, dus ik was nieuwsgierig.
Op woensdag was de ochtend ook heel erg nat. Het had de hele nacht geregend tot zeker 11u in de voormiddag. Net zoals de dag ervoor heb ik niet veel werk gehad vandaag. Ingesprongen waar nodig, bloed afgenomen en tests in het labo met Peter, die me altijd professor Lorenz noemde als ik een lab jas aantrok. In de loop van de avond ging ik terug eens langs bij Dr. Chris om wat meer te weten te komen op zijn mysterieuze gedrag van gisteren. Rond een uur of 18 vertelde hij mij dat Robert, een van de directeurs van het ziekenhuis jarig was en dat er vanavond een verassingsfeestje ging plaatsvinden in een bar in Nkokonjeru. Hij zei dat ik uitgenodigd was maar dat het slechts in heel beperkte kringen was en ik daarom nog niets mocht weten. Ik voelde me geflatteerd uitgenodigd te zijn op een privé feestje van de collega’s. Eens aangekomen in de bar was het dolle pret. Ik ging er samen heen met mijn vriend Yusuf. Eerst gooiden de collega’s allemaal water over Robert als verassing voor zijn verjaardag en nadien werd er stevig gefeest. Wat een avond. Ik ben wat vroeger naar huis gegaan omdat ik de dag nadien ook moest werken.
De dag erop was droog in de ochtend. Ook vandaag werkte ik in de avond. Vandaag heb ik nog eens kunnen oefenen op wondzorg. Hoewel de wondzorg van hier wel een groot deel verschilt met die van ons, maar wel gebaseerd op dezelfde principes. Door minder gesofistikeerd materiaal en een andere opleiding verschilt de aanpak van een wondzorg. Hier wordt bijvoorbeeld bij reinigen van wonden nog vaak gebruik gemaakt van waterstofperoxide of zoals wij het kennen, zuurstofwater. Dit is een heel corrosieve oplossing die pijnlijk is wanneer men ze op een wonde aanbrengt en die pijn merk je wel bij veel patiënten bij gebruik ervan. Vandaag deed ik de wondzorg bij een vrouw met een voet ulcus. De wonde bevatte veel fibrine dus moest goed gereinigd worden. Dit was een pijnlijke zaak voor de vrouw.
Vrijdag was weer heel erg regenachtig in de ochtend/voormiddag. Vandaag was normaal de dag dat mijn visum ging vervallen, ik was dit reeds gaan verlengen in Kampala een tijd geleden. Maar dus, mijn Oegandese simkaart verviel. Ik was niet te bereiken of kon niemand bereiken en het regende ongelofelijk hard. Rond een uur of 10 kon ik het pand verlaten en ging ik naar de GSM winkel om te gaan vragen wat er scheelde. Het bleek dus te zijn dat mijn simkaart verviel op de dag dat mijn oorspronkelijke visum verviel. Na een lange tijd werkte mijn GSM eindelijk terug en was ik terug bereikbaar en kwam ik vervolgens net op tijd aan op het werk voor mijn avondshift. Er hing echter wat een grimmige sfeer in het hospitaal. Iedereen was stil en ik merkte dat er iets was. Het bleek dat een van onze collega’s die nacht overleden was. Een vrouw van middelbare leeftijd zonder enige duidelijkheid over de doodsoorzaak. Ik kende de dame niet echt goed. Ze werkte vooral in the artclinic (HIV afdeling) waar ik minder aanwezig was in de loop van mijn stage. Hierbij mijn oprechte deelneming voor dit verlies naar de familie, vrienden en collega’s toe van deze vrouw. Later in de avond heb ik voor de eerste keer een infuus proberen prikken bij een jong kind. Ik zat in de vene maar iets later verknalde ik het, toen moest Richard ingrijpen. Ik zat nochtans in de vene maar heb deze doorprikt. Jammer! Verder was het een rustige en luchtige avond. Dit was mijn voorlaatste stageweek. De tijd is letterlijk gevlogen. Maandag begin ik aan mijn laatste stageweek. Tot volgende week! De laatste…
Eline en Lorenz, van België naar Uganda 